Emigreren naar Zweden | Deel 4: Wat missen we (niet)?

Je kunt pas iets missen op het moment dat het er niet meer is, ook al heb je er van tevoren misschien al wel goed over nagedacht en het besluit tot emigreren niet lichtvoetig genomen. Verwacht en onverwacht zijn er dingen die je achterlaat in je oude leven en die in je nieuwe leven lang niet zo vanzelfsprekend zijn. Het idee voor deze blog is dan ook aangedragen door Axel nadat ik voor de zoveelste keer riep dat ik wel zin had in een blokje oude kaas bij mijn veel te dure glaasje wijn. Help! We missen dingen. Mocht je nog overwegen om een pakketje naar ons toe te sturen, gebruik deze blog dan gerust als inspiratiebron. Lees mee wat we missen in Zweden en wat we juist helemaal niet missen!

We missen in Zweden: familie en vrienden

Om deze maar meteen even af te timmeren en zeker te stellen dat niemand op zijn teentjes is getrapt dat rookworst eerder genoemd wordt: We missen uiteraard onze vrienden en familie. Het spreekt voor zich dat we in Zweden ook nieuwe vrienden maken, maar een nieuwe vriendschap staat niet gelijk aan het decennialang delen van lief en leed. De coronacrisis heeft ons ‘gelukkig’ geleerd dat vriendschappen ook kunnen blijven bestaan wanneer je elkaar niet vaak kunt zien en dat opa en oma ook waardevolle tijd met hun kleinkinderen kunnen doorbrengen via beeldbellen. Het heeft ons creatief gemaakt in het bijhouden van contacten en daar plukken we nu de vruchten van. Het neemt alleen niet weg dat het soms fijn kan zijn om bijvoorbeeld een hele ochtend koffie te drinken met een vriendin die kinderen heeft in dezelfde leeftijd om te sparren over de ups en downs van het ouderschap. Of om na de zoveelste gebroken nacht de kinderen in de auto te zetten en binnen een halfuurtje bij het beste entertainmentteam van de wereld te zijn: opa en oma. Of we koffie willen? Nou, graag!

En dan de kinderen. Hoe klein ze ook zijn, ze kunnen gelukkig heel goed vertellen wat ze denken en voelen. Lucie (5 jaar) mist haar vrienden, buurkinderen, klasgenoten en juffen, welke met enige regelmaat onderwerp zijn van haar vele (lange) verhalen. Maar het allermeest mist ze haar soulmate Lilly en haar grote liefde Silvan. En natuurlijk opa en oma, waarvoor speciaal een aftelkalender tot het volgende bezoek wordt gemaakt die met militaire precisie wordt bijgehouden. Sam (4 jaar) kan wekenlang met geen woord spreken over mensen in Nederland, om zich daarna te transformeren in een tornado van emotie/moeheid/andere kleuterellende omdat hij naar oma wil of zich afvraagt wanneer bonusneefje en -nichtje Luuk en Noëlle nu ein-de-lijk een keer langskomen. Vesper (2 jaar) had bij vertrek uit Nederland een redelijk beperkte sociale kring. Behalve opa en oma worden er dan ook maar weinig mensen spontaan aangehaald. Alleen Annick, de gastouder, die een bijzonder plekje in haar nog zo jonge brein (en hart) heeft. Terecht overigens!

We missen allemaal op onze eigen manier familie en vrienden en we zijn enorm dankbaar voor het feit dat zovelen al naar Zweden zijn gereisd om ons te komen opzoeken. We begrijpen ook dat niet iedereen daar zin in of tijd/geld voor heeft en proberen dan ook als we even op Nederlandse bodem zijn snel wat flitsbezoekjes af te leggen. Wat me brengt op het volgende punt:

We missen niet: de rat race

Als we nu een paar dagen in Nederland zijn dan is het hollen geblazen, van de één naar de ander. Maar allemaal voor ons plezier. Wat ons dan meteen opvalt in Nederland is één van de aspecten die meespeelden in onze beslissing om te emigreren. Er zijn veel mensen en die hebben allemaal haast. Het leven dat we leidden voor onze emigratie is het best te beschrijven als een rat race. Waar we natuurlijk wel plezier beleefden aan ons werk, ons gezin en alles eromheen, zat er altijd een zekere gehaastheid achter. Er was altijd te weinig tijd en het was eigenlijk altijd en overal druk. In de trein naar werk stond iedereen al ruim voor het betreffende station in het gangpad van de trein te wachten om zich naar de werkplek te haasten. De zelfscanners bij de supermarkten werden een hit, want je hoeft dan vaak niet meer te wachten. Kun je die tijd weer mooi gebruiken om te haasten. Af en toe zet ik nog eens een Nederlandse radiozender aan, puur en alleen om te beluisteren in welke files ik niet hoef te staan. Als ik aan een Zweed uitleg dat Nederland een goede 350 kilometer lang is en er op een slechte dag meer dan 1100 kilometer file kan staan, dan kunnen ze dit nauwelijks bevatten. In Zweden kan een ritje van een uur best eens een uur en vijf minuten duren als er een eland op de weg staat, maar dat is het dan ook wel. Ik heb zojuist zelfs uit pure interesse het Zweedse woord voor file opgezocht, dat ik overigens nog niemand heb horen gebruiken in al die maanden.

We leven hier niet in een grote stad, maar ook zeker niet in the middle of nowhere. Er zijn hier gewoon huizen met mensen met banen en kinderen, maar ik kan in alle eerlijkheid zeggen dat ik hier in zeven maanden tijd nog niemand heb zien haasten. Een Zweed laat zich ook niet opjagen en het feit dat jij eventueel haast hebt, gaat er niet voor zorgen dat de betreffende persoon dingen sneller doet. Dat kan voor een Nederlander in het begin frustrerend zijn, maar ik moet zeggen dat het snel went. Geduld is aan te leren. Zelfs aan Axel (voor de kenners).

We missen in Zweden: de taal volledig beheersen

Het leren van een nieuwe taal is leuk. En moeilijk. Althans, voor ons als volwassenen. Voor de kinderen schijnt het een moeiteloze vanzelfsprekendheid te zijn om nieuwe taal met bijbehorende grammatica in hun sponzige hersentjes op te slaan. Waar ik het fijn gevoel vind te weten dat ik in het Nederlands over het algemeen redelijk correcte taal weet te spreken en schrijven, moet ik er hier noodgedwongen aan wennen dat ik deze taal (nog) niet beheers en waarschijnlijk nooit volledig zal beheersen. Begrijp me niet verkeerd, ik kan me intussen prima redden in het Zweeds en door mijn interesse in taal vallen mij zaken op waarna ik de achtergrond of taalregels erbij zoek of deze vraag aan onze lerares Zweeds uit Nederland, maar de vanzelfsprekendheid ontbreekt. Steeds makkelijker kan ik me hierbij neerleggen en kom ik erachter dat het vooral belangrijk is de taal te gebruiken, ongeacht of dit precies kloppende taal is. Wat Axel het meest mist op het gebied van taal is dat hij graag (woord)grapjes maakt, maar dat dus niet kan in het Zweeds. Waar het hem in het Nederlands of Engels geen enkele moeite kost om voor elke situatie een passende grap te produceren, is dat in het Zweeds nog nagenoeg onmogelijk. Hoewel…laatst kwam hij thuis van een bezoekje aan een buurman en was vertelde trots: hij had ze aan het lachen gekregen met een grapje in het Zweeds. Kortom, het gaat steeds beter. Maar had ik al gezegd hoe oneerlijk snel kinderen een nieuwe taal leren?

We missen niet: het weer

Bij het verhuizen naar een noordelijker gelegen gebied komen vanzelfsprekend wat koelere temperaturen en wat ander klimaat kijken. Het is in de regel wat frisser dan in Nederland, variërend van -25 graden in de winter tot +25 graden in de zomer, maar dat betekent niet dat het weer ‘slechter’ is. Hoewel de dagen in de winter vrij kort zijn (het is dan om drie uur ‘s middags donker), de zon schijnt heel veel. Vanwege de kou zie je hier de hele winter geen regen, maar sneeuw. Veel sneeuw en veel zon, wie wordt daar nu niet blij van? Wij zouden het in ieder geval niet willen inruilen voor de natte, grijze winters van voorheen. En dan heb ik het nog niet eens gehad over het noorderlicht. Vanaf de winter gaat het hier in razend tempo over naar een korte maar zonnige lente, gevolgd door de zomer. In Zweden is wel elk seizoen duidelijk aanwezig, maar het verschilt nogal hoe lang elk seizoen duurt. Uiteindelijk komt er hier dan ook de herfst. Laten we er vanuit gaan dat er in de herfst wel wat regen zal vallen alvorens de winter weer inzet. Kunnen we mee leven! Ik ben blij dat ik de Nederlandse winters niet meer heb, Axel is vooral blij dat hij de snikhete Nederlandse zomers niet meer heeft.

We missen in Zweden: eten en drinken

Nu we alle randzaken hebben besproken, kunnen we to the point komen: Nederlanders maken de beste kaas van de wereld. Lucie blijkt niet zonder stamppot met rookworst te kunnen, maar zal wel moeten. Appelstroop blijkt tot Sams verschrikking een zeer Nederlands product, niet te vinden hier. Dit zijn allemaal dingen die voorheen de normaalste zaak van de wereld waren, maar die nu getransformeerd zijn in ware traktaties. Het is feest wanneer er een pakketje binnenkomt met dit soort lekkernijen of als er iemand op bezoek komt die er wat van meebrengt. En dan is er, last but not least, het feit dat je in Zweden niet even gewoon een flesje wijn of een speciaalbiertje van de supermarkt meebrengt in het weekend. Vanuit een ontmoedigingsbeleid worden alcoholische dranken alleen verkocht door staatsbedrijven met het monopolie op de verkoop hiervan. Dat is even wennen, net als de prijzen ervan. Maar als een stukje oude kaas uit Nederland ons dan toch weet te bereiken, moet dat wel gevierd worden.

In mijn eerdere blogs heb ik al meer geschreven over praktische zaken die bij een succesvolle emigratie komen kijken en meer specifiek over het emigreren met kinderen. Al deze blogs bevatten onze persoonlijke ervaringen, maar deze blog over het missen is tot nu toe wel het meest persoonlijk. Het gaat echt over ons. Ik denk dat ik over een tijdje nog eens een vergelijkbare blog schrijf, om dan te bekijken wat er veranderd is. Voor nu is het ons duidelijk dat we na een emigratie zeker dingen missen, maar dat er ook weer hele nieuwe dingen zijn waaraan we langzaam maar zeker gehecht raken. Voor alles wat we missen is in principe een oplossing te bedenken en ondanks al het missen hebben we nog geen dag spijt gehad van de verhuizing. Wil je meer weten over onze avonturen in Zweden, heb je er vragen over of wil je ook eens sfeer komen proeven in Zweden? Kijk dan ook even op onze Nederlandse website voor reizen naar Zweden.